Arama
Mehmet Âkif'in hayatından ilginç hatıralar
Şiirlerinde millî ve manevî duyguları dile getiren, İstiklâl Marşı'nın kıymetli şairi Mehmet Âkif'in çıkış noktası olarak aldığı ışık İslam'dır. Onun en hassas olduğu nokta da diniydi. O kadar ki dinine kem söz edildiği vakit onun aklı, fikri yerinden oynar, artık zabt u rabtı mümkün olamayan bir aslan gibi hasmına saldırmaktan hiç çekinmezdi. Âkif, memleketini o kadar seviyor ve gurur duyuyordu ki Avrupalı birinin İstanbul'a bakarak hayran olması onun sapsarı olmasına yetiyordu. Sizler için Mehmet Âkif'in hayatından ilginç hatıraları derledik.
Eşref Edip, Mehmet Âkif'in tevazusunu şöyle anlatır:
"Üstad çok mütevazı idi. Gösterişi hiç sevmezdi. Sırası gelmeyince ilmini bile izhar etmezdi. Mükemmel Fransızca bildiği halde söz arasına Fransızca bir kelime karıştırdığı ömründe vaki değildi.
Zahir-i ahvali de ilmini, irfanını gizleyebilme müsaid. Onu yakından tnaımayanlar, onun eserlerini bilip okumayanşar, onu görünce hiçbir şey anlamazlar.
Tanıdıkları tarafından "Şair Mehmed Âkif Bey!" diye tanıştırdıldığı zaman, muhatabı bir müddet hayret içinde kalırdı. Adeta inanmıyordu. " Bu kalıp kıyafetin içinde o deha-yı şi'r edeb nasıl olur?" Tereddüde düşerdi.
Üstada da bunu hissetmez değil fakat nedense hiç aldırmazdı. Hatta zannedersem hoşuna da giderdi.
Üstadın Eğinli bir arkadaşı var. Beşiktaş'ta oturuyor. Üstad ara sıra onu ziyarete giderdi. Eğinlinin ahbapları da gelir. Bunlardan bir tanesi, Mehmed Âkif'i ya bir kasap ya bir et müteahhidi zannediyormuş. Bir gün üstada Darülfünun kapısında rast gelir. Ahbabın ahbabı diye bir tanışıklık var ya. Bu kasabın yahut et müteahhidinin burada bulunmasını merak eder. Merhabadan sonra: "Hayrola! Buraya niçin geldiniz?" "Ders için" anlayamaz. Biraz durur. Üstadın yüzüne dikkatle bakar. Kendi kendine "Allah Allah, der, bu yaştan sonra bu saç sakalla Darülfunun'a devam. Çok tuhaf şey! Belki adamcağıza ilim hevesi gelmiştir. Ama talebe de olamaz. İhtimal, dersleri dinliyor…" İçinden gülerek şaşarak:
"Dinleyici sıfatıyla mı?" der. "Hayır" Yine anlayamaz. Düşünmeye, Üstadı süzmeye başlar. Gülümseyerek: "Yoksa talebe olarak mı kayıt oldunuz?" der. Üstadın cevabı yine "Hayır".
Üstadın muzipliği görülüyor ya. Karşısındakinin alayı ile düşünüşü ile eğleniyor. Adamcağız şaşırdıkça şaşırıyor. Adeta kızar. Sert bir sual fırlatır: "Ya ne diye buraya geliyorsunuz?"
Mehmed Âkif gayet soğukkanlılıkla cevap veriyor: "Müderris sıfatıyla" Adamcağızın hayreti artar. Bir türlü havsalasına sığdıramayan adamın aklına bir ihtimal daha gelir. "Belki vekâleten olacak!" Mehmed Âkif yine soğukkanlıkla ve gayet kısa: "Hayır, asâleten" der. Adamcağız büsbütün şaşkınlaşır. Artık söyleyecek söz bulamaz. "Allah Allah!"der, çekip gider. Üstad da "Güle güle!" diyerek onu uğurlar. Üstad diyor ki: "Herif bana müderrisliği bir türlü yakıştıramadı."
Mithat Cemal Kuntay, Mehmet Akif'i şöyle anlatır: İlk tanıdığım zaman ona inanmadım: Bir insan bu kadar temiz olamazdı. Fena aktör, melek rolünü oynamaktan bir gün yorulacaktı. Gayri tabii bir faziletten yorulan yüzünü bir gün görecektim. Fakat otuz beş sene bu gün gelmedi.
Otuz beş sene onun yanından her çıkışımda, kendime hep bu sualleri sordum: Bu tevazu, kendi kendini inkâr derecesine nasıl çıkıyordu? Mahrumiyetlerden yılmayan secilyesiyle kendisini nasıl kahraman sanmıyordu? Onu yakından tanıyanlar için, her geçen gün, nasıl onun lehine geçen bir gün oluyordu? Onun temizliği yanında insan kendi günahlarından muzdarip olurken, o kendisinin sizden başka olduğunu nasıl görmüyordu?
Onda bütünlük vardı: Kininde de, evlatlık, babalık, kardeşlik kuvvetini alan dostluğunda da bütünlük… Dostlunu, sevmek kelimesinin noksansız mefhumuyla seviyordu: Öldüğü zaman, düştüğü zaman, dünya aleyhine döndüğü zaman, yanında olmadığı vakit ve sevmeyenlerin yanında bulunsa bile.
Eşref Edip, Mehmet Âkif'in Kur'an'a olan yakınlığını şöyle anlatır: Eve döner dönmez hemen entarisini giyer, abdestini alır, namaz vakti ise namazını kılardı. İnziva hayatı senelerce Kur'an tercümesiyle meşguliyet, onu takva sahibi yapmıştı. Kur'an'ı su gibi ezber okurdu. "Allah'a hamdolsun, demir hafız oldum" derdi. "Şimdi Ramazanları teravihi hatimle kıldırıyorum." "Hangi camide?" "Camide değil, evde. Bizim oğlan cemaat oluyor, ben imam. Beraber kılıyoruz. Birkaç rekât sonra, bakıyorum, Tâhir arkamda yok. O kadar dayanabilmiş. Artık ben imam, hem cemaat oluyorum."
Müderris İhsan Efendi anlatıyor: Bazı Ramazan geceleri üstatla cemaat oluyorduk. Yanlışsız okuyordu. "Üstat hakikaten demir hafız olmuşsunuz" derdik. "Evet derdi, ben bunu hocama da yazdım. Ben Kur'an'ı himmetinizle takviye ettim, şimdi hatimle teravih kıldırıyorum. Bana dayanıklı Müslüman gönder."
Akif, gençliğinde deniz yarışında, yaya koşularında, atlama müsabakalarında hep birincliği kazandı. Saatlerce kürek çeker, Boğaz'ı yüzerek geçerdi. O iyi taş atardı. Ankara'da bulunduğu zamanlarda tatiş günlerini bu gibi idmanlarla geçirirdi. O vakit bile binnisbe daha genç ve daha idmanlı bazı arkadaşlarına üstün gelirdi. Değirmen arkının en geniş yerlerinde öyle bir atlayışı vardı ki insan heyecandan bakamazdı.
Süleyman Nazif, Mehmed Âkif'in sevdiklerini söyler sıralar: Mehmed Âkif, yalnız Cenab-ı Hakk'a, Hazret-i Peygamber'e, geçmişteki büyüklere, cemiyete, insaniyete ve bilhassa insaniyete ilan-ı aşk etti. Canandan, hicrandan şikâyete bedel, hemcinsine insanların düştükleri mahrumiyetlerden, sefaletlerden bilhassa Müslümanların dûçâr oldukları musibetlerden feryat eder. Bu büyük şair, kâinatın şair, tabiatın mehasininden, ağaçların ve çiçeklerin güzelliklerinden, güzel çehrelerinden aldığı maye-i tehassüsü daima gizlemiş, kem edemediklerini toplum için yazdığı sahnelere katmıştır. O, Süleymaniye Cami'nin kubbesini Himalaya dağlarının en mürtefi zirvesinden daha yüksek görür.