Arama
Ünlü ressamların isimleriyle özdeşleşmiş renkler
Güneş ışınlarındaki büyülü yansımalar gözlerimizin görebildiğince uçsuz bucaksız bir şölen. Renkler, onlara yüklediğimiz anlamlarla aynı zamanda birer sembol haline geliyor. Renklerle en fazla tanışıklık halinde olan ressamların bazıları da kendilerine özgü renkler oluşturuyorlar. Tablolara baktığımızda ressamın imzasından ziyade renklerin kime ait olduğu hemen anlaşılıyor. Ünlü ressamların isimleriyle özdeşleşmiş renkleri sizler için derledik.
Fikret Mualla, hayatı boyunca öykü ve oyunları resmetmiş, sanatçı karikatürlerine imza atmış, hayatının çoğunu da Paris'te geçirmiş bir Cumhuriyet dönemi ressamı. Tablolarında da Paris sokaklarını, kendi halinde geometrik hatlı figürlerini, köpek gezdiren kadınları, caz dinleyenleri ve caz müzisyenlerini görmek mümkün.
Hayatla kurduğu temas, kalabalıklarla buluşmaları, müzik, kısacası kendinde topladığı bütün can, iç ortamların cart ışığında dile geliyor. Bu cart ışığın en konuşkan uzantısı, Mualla'nın ne akşama ne de sabaha, ne resmiyete ne de laçkalığa sayılabilecek arada kalmış pembesi.
Georgia O'Keeffe, resimlerinin önemli bir kısmını çiçeklere, yaprakların detaylarına ve hareketlerine ayırıyor. Ressamın, yoğunlaştırılmış sarımtırak bir beyazı arkaplanlarda veya figürün kendisinde bolca kullandığını görüyoruz. Beyaz, idare etmesi zor bir renk, fakat O'Keeffe resimlerinde beyazını dokuyu, ışığı, perspektifi belirterek merkeze gelişigüzel oturtabiliyor. Beyazın açık renginin koyulaştığı, yükseldiği, sarktığı, aydınlandığı kompozisyonlar insana bir rengin adımlarını ve oluşunu izlemeyi öğretiyor.
Aliye Berger'in sadece "Güneşin Doğuşu" tablosunu görmek bile, artık onu tarlaya doğmuş güneşin patlak, toprak gibi turuncusu ve aydın sarısıyla anmamıza yol açıyor. Renklerin çizgilere bölünüp, çizgilerin şekillerde yeniden bir araya geldiği bu tabloda güneş de renklerine ayrılıyor görünümü veriyor.
Berger, ödüllü tablosu hakkında "İstihsal sembolü diye büyük büyük koyunlar koyamazdım ya! Uzaktan bakılınca bir koyun sürüsü otlağın bir parçası gibi görünür, tabiatla birleşir. Ben de öyle yaptım." şeklinde açıklama yaptı.
1928 doğumlu yeni akımcı Fransız ressamın bulduğu ve onun ismi ile anılan renktir. Ressam anne ve babanın çocuğu olarak dünyaya gelen Klein mistisizme ilgi duyuyordu. Bu ilgisi eserlerine yansıyordu. Renklerle oynamayı seven ressam özellikle renkleri uhrevi ve simyacı bir durum yaratmak için kullandı. Mavinin tutkunu olan Klein, mavi rengini boşluğa açılan kapı olarak tanımlar.
Fransız ressam Yves Klein, 1961'de mavinin kendine özgü bir tonunun patentini aldı. Kendisi resim yapmak yerine, bu renge boyanmış modellere sardığı kumaşları tuval olarak kullanıyordu. Ressamın mavi rengine olan ilgisi genç yaşlarında etkisini göstermiş. Hatta 1947'de sahilde arkadaşlarıyla kumlara uzanan 19 yaşındaki Yves Klein'in gökyüzüne bakıp "ilk sanat eserim mavi gökyüzü olacak" dediği söyleniyor.
Karaburçak bu boz moru sanat pratiğinde şöyle anlamlandırıyor: "Ben bir renk ressamıyım. Güneş de renkleri öldürdüğü için tabiatı havanın karardığı, bulutların biriktiği veya yağmurdan sonra toprağın, ağaçların ve binaların yıkandığı, renklerin meydana çıktığı saatlerde sevmekliğim bu yüzden olabilir. Koyu tonları da daha çok bu tonlar arasında uygun yerlere konulan ışıkların veya alttan gelen aydınlanmanın olgun cazibesi altında kaldığım için seçiyor olmalıyım."