Arama
Ünlü ressamların isimleriyle özdeşleşmiş renkler
Güneş ışınlarındaki büyülü yansımalar gözlerimizin görebildiğince uçsuz bucaksız bir şölen. Renkler, onlara yüklediğimiz anlamlarla aynı zamanda birer sembol haline geliyor. Renklerle en fazla tanışıklık halinde olan ressamların bazıları da kendilerine özgü renkler oluşturuyorlar. Tablolara baktığımızda ressamın imzasından ziyade renklerin kime ait olduğu hemen anlaşılıyor. Ünlü ressamların isimleriyle özdeşleşmiş renkleri sizler için derledik.
Aliye Berger'in sadece "Güneşin Doğuşu" tablosunu görmek bile, artık onu tarlaya doğmuş güneşin patlak, toprak gibi turuncusu ve aydın sarısıyla anmamıza yol açıyor. Renklerin çizgilere bölünüp, çizgilerin şekillerde yeniden bir araya geldiği bu tabloda güneş de renklerine ayrılıyor görünümü veriyor.
Berger, ödüllü tablosu hakkında "İstihsal sembolü diye büyük büyük koyunlar koyamazdım ya! Uzaktan bakılınca bir koyun sürüsü otlağın bir parçası gibi görünür, tabiatla birleşir. Ben de öyle yaptım." şeklinde açıklama yaptı.
1928 doğumlu yeni akımcı Fransız ressamın bulduğu ve onun ismi ile anılan renktir. Ressam anne ve babanın çocuğu olarak dünyaya gelen Klein mistisizme ilgi duyuyordu. Bu ilgisi eserlerine yansıyordu. Renklerle oynamayı seven ressam özellikle renkleri uhrevi ve simyacı bir durum yaratmak için kullandı. Mavinin tutkunu olan Klein, mavi rengini boşluğa açılan kapı olarak tanımlar.
Fransız ressam Yves Klein, 1961'de mavinin kendine özgü bir tonunun patentini aldı. Kendisi resim yapmak yerine, bu renge boyanmış modellere sardığı kumaşları tuval olarak kullanıyordu. Ressamın mavi rengine olan ilgisi genç yaşlarında etkisini göstermiş. Hatta 1947'de sahilde arkadaşlarıyla kumlara uzanan 19 yaşındaki Yves Klein'in gökyüzüne bakıp "ilk sanat eserim mavi gökyüzü olacak" dediği söyleniyor.
Karaburçak bu boz moru sanat pratiğinde şöyle anlamlandırıyor: "Ben bir renk ressamıyım. Güneş de renkleri öldürdüğü için tabiatı havanın karardığı, bulutların biriktiği veya yağmurdan sonra toprağın, ağaçların ve binaların yıkandığı, renklerin meydana çıktığı saatlerde sevmekliğim bu yüzden olabilir. Koyu tonları da daha çok bu tonlar arasında uygun yerlere konulan ışıkların veya alttan gelen aydınlanmanın olgun cazibesi altında kaldığım için seçiyor olmalıyım."
Ünlü ressam Van Gogh, sarıyı "mutluluğun rengi" olarak tanımlardı. 1880-90 yılları arasında yaptığı resimlerin çoğunda bu rengin hakim olduğu görülüyordu. Sarı rengini sevmesinin sebebi de ressamın ksantopsi adlı görme bozukluğu olduğu da ifade edilir. hastalık ya da en sevdiği renk de olsa 'Van Gogh sarısı' sarının en karamsar ve hüzünlü tonudur.
Yüksük otu da fazla kullanıldığında çevreyi sarı gösteren bir zehirdir. Ünlü ressamın doktoru ve aynı zamanda resimlerinin modeli de olan Dr. Paul-Ferdinand Gachet, Van Gogh'un bir tablosunda elinde bir demet yüksük otu ile poz vermiştir. Belki de doktor, Van Gogh'un ara sıra geçirdiği nöbetleri, sara olarak değerlendirmiş ve tedavisi için yüksük otu kullandı.
Ressamın ölümünden sonra bir çok hekim, ressamın mektuplarında dile getirdiği ve arkadaşlarınca gözlenen tıbbi ve psikiyatrik şikayetlerini değerlendirerek hastalığının adını koymaya çalıştı. Olası tanılar arasında sara, şizofreni, manik-depresif psikoz, kalıtsal bir metabolizma kusuru olan akut porfiri, iç kulak sıvısında basınç artışının yol açtığı Meniere hastalığı, terebentin, kafur, ayrıca yüksük otu zehirlenmesi gibi hastalıklar vardı.