Arama
Abdülhamid’in arşivine yansıyan Osmanlı köşk ve kasırları
Kasırlar, hükümdarların kullanımına ayrılmış saraya bağlı yapılardır. Çeşitli fonksiyonları bulunan bu yapılar; bazen padişahın dinlenme mekanı, bazen spor alanı, bazen ise av maksadıyla kullanılırdı. Şehzade, sultan ve hanedan mensupları istedikleri yerde yalı veya köşk yaptırabildikleri halde daha çok Beşiktaş, Ortaköy ve Kuruçeşme sahillerini tercih etti. Sadrazamlar, vezirler ve divan üyeleri Bebek'te, ilmiye sınıfı Rumeli Hisarı'nda, din ve ilim adamları Beylerbeyi'nde ikamet ettiler. Sizler için Sultan II. Abdülhamid'in arşivine yansıyan Osmanlı köşk ve kasırları derledik.
İstanbul'da bir köşk
Beykoz Mecidiye Kasrı, Sultan Abdülmecid için Mısır Valisi Kavalalı Mehmed Ali Paşa tarafından 1845 yılında yaptırılmaya başlandı. Paşanın ölümü üzerine, 1854'te oğlu Said Paşa tarafından tamamlatılarak padişaha hediye edildi.
Beykoz Kasrı'nın giriş katındaki Mermer Salon
Kasır, Osmanlı geleneğinde var olan "serdab köşkleri"nin 19. yüzyıl uygulamalarına güzel bir örnektir. Cephe kaplamasında İtalya'dan ithal edilen taşlar ile yerli beyaz mermer kullanılmıştır.
İstanbul'da bir köşk
İki katlı, yarı kâgir ve simetrik bir düzeni olan Beykoz Mecidiye Kasrı'nın ön cephesi neoklasik bir tarza sahiptir. Kasrın Sultan II. Abdülhamid döneminde çekilmiş bu fotoğraflarında; varaklı mobilya takımları, Hereke kumaşlarından döşeme ve perdeleri, Baccarat vazoları ve büyük kristal şamdanlarıyla zengin bir şekilde döşenmiş olduğu görülür.
Göksu Kasrı
Göksu Kasrı, Boğaziçi'nde, Küçüksu ile Göksu derelerinin arasındaki yer alır. Osmanlı döneminde padişahın has bahçelerinden biri olan Küçüksu ve çevresini, Sultan IV. Murad'ın çok severdi. Hatta buraya "Gümüş Selvi" adını verdi. 1857 yılında yapımı tamamlandı.
Beykoz Kasrı'nın dâhilindeki Büyük Salon
Üç katlı olan kasrın bodrum katı hizmetkarlara ayrılmış, diğer katlarsa bir orta mekana açılan dört oda biçiminde düzenlendi. Genellikle dinlenme ve av amaçlı olarak kullanılan bir "biniş kasrı" niteliğindeydi. Devlete ait diğer saray yapılarının tersine yüksek duvarlarla değil, dört yönde kapısı olan ve döküm tekniğiyle yapılmış zarif demir parmaklıklarla çevriliydi.