Arama
İslam tarihinde su yönetimi
Su, canlı yaşamı için olmazsa olmaz unsurlardan biridir. Tarımdan beslenmeye, hijyenden doğal dengeye her alanda hayatın kaynağıdır. Ayet ve hadislerde suyun önemi, kullanımı, paylaşımı ve kirletilmemesine dair meseleler sık sık vurgulanmış, Peygamberimiz "akarsuyun kenarında olunsa bile suyu israf etmemeyi" öğütlemiştir. Bu nedenle Müslümanlar, su yönetimi konusunda oldukça hassas davranmışlar; yaşam kaynağını en iyi şekilde değerlendirebilmek amacıyla yeni sulama yöntemleri geliştirmişler, su kaybını önlemek için tüneller kazmışlar ve su konusunda ihlalleri önlemek amacıyla kanunlar dahi oluşturmuşlardır.
Hadislerin bazılarında suyun insanlar arasında ortak bir miras olduğu bildirilir. Bu nedenle, onun ortak kullanımı ve hukukî tasarruflarına dair düzenleyici ölçüler getirilmiştir.
Aynı şekilde suyun israf edilmemesi ve kirletilmemesi öğütlenmiş; su kaynaklarının kirletilmesi lânete sebep olacak davranışlar arasında sayılmıştır.
Suyun kirlenmesinin geçici bir durum olduğuna işaret etmiş, bu konuda suyun özelliğine ve insanların ihtiyacına uygun pratik ve kolaylaştırıcı bazı ölçüler koymuştur.
Bu bağlamda Resûl-i Ekrem'in deniz suyu, bazı kuyu ve göl suları, insanın ve bazı hayvanların artığı olan su ve kendisiyle temizlik yapılan suyun kullanılmasının hükmüyle ilgili açıklama ve uygulamaları aktarılmıştır.
Bu nedenle su, İslam dini için en önemli araçlardan biridir. Fıkıh terimi olarak "taharet" hem bedende, elbisede ve çevrede bulunan, necaset olarak adlandırılan kirlerden hem de abdest ve gusül gibi hükmî kirlilik halinden temizlenmeyi kapsar.
Maddi ve manevi her türlü temizliğin esası, bu nedenle suya dayanır.
İslam uygarlığının altın çağını yaşadığı 7-13. yüzyıl arasında suyun yönetimi ile ilgili yapılan çalışmalar bu anlamda oldukça önemlidir.
Bu dönemde mühendislik alanında kaydedilen ilerlemeler kısmen matematikteki gelişmelerden kaynaklanıyordu; bu sayede sulama makineleri yapımında önemli bir yere sahip olan subilimi ve makine bilgisi sürekli olarak gelişti.
