Arama
İstanbul'un kurtuluşu nasıl gerçekleşti?
İstanbul, tarihinde iki kez Batı tarafından işgale uğradı. İlki 1204'te Latinlerin işgalidir. O dönemde İstanbul'daki bazı kiliseleri dahi söküp götürmüş, İstanbul'u 3 yılda adeta yangın yerine çevirmişlerdi. İkincisi de I. Dünya Savaşı'ndan sonra 1918'de başlayıp 1923'te biten işgal süreciydi. Bu hüzün ve elim dolu günlerin ardından 6 Ekim'de İstanbul özgürlüğüne kavuştu. Bayram yerine dönen şehirde halk büyük bir sevinç içerisindeydi.
📌 Fransız General Franchet d'Esperey, Fatih Sultan Mehmet'in İstanbul'u fethetmesine karşılık gövde gösterisi yaparak, mavi-beyaz Yunan bayrağıyla süslenen Galata Köprüsü'nden at sırtında ilerledi. 21 pare top atışla selamlanan işgal komutanı, Cadde-i Kebir'den geçti.
▶ Bu gövde gösterisiyle İstanbul'da bulunan halkın geleceğe dair ümidini kırarak şehrin kendilerine ait olduğunu hissettirmeye çalıştı.
Türk milleti "Cadde-i Kebir"den Fatih edasıyla geçen generali asla affetmedi.
📌 İngiltere Başbakanı Lloyd George tarafından "acınacak derecede nezaket ve zarafet yoksunu" şeklinde tanımlanan d'Esperey'in bu davranışına halk ve aydınlardan büyük tepki geldi. Bu kişilerden biri de Süleyman Nazif'ti. Kaleme aldığı "Kara Bir Gün" başlıklı yazısı Franched d'Esperey'i oldukça sinirlendirdi ve Nazif'in öldürülme emrini verdi. Ardından Malta'ya sürgüne gönderdi.
▶ Süleyman Nazif "Hadisat" gazetesinde 9 Şubat 1919'da yayınlanan ve "Kara Bir Gün" başlıklı yazısında şunları söylüyordu:
"Fransız generalinin dün şehrimize gelişi münasebetiyle bir kısım vatandaşlarımız (azınlıklar) tarafından icra olunan nümayiş, Türk'ün ve İslam'ın kalbinde ebediyete kadar kanayacak bir yara açtı. Aradan asırlar geçse ve bugünkü hüznümüz ve bahtsızlığımız şevk ve ikbale dönse bile, yine bu acıyı hissedecek ve bu hüzün ve teessürü çocuklarımıza ve torunlarımıza nesilden nesile ağlanacak bir miras olarak terk edeceğiz.
Alman orduları 1871 senesinde Paris'e girdikleri sırada, Büyük Napolyon'un zaferlerini kutlamak için dikilmiş olan zafer takının altından geçerken bile Fransızlar bizim kadar hakaret görmemişti. Ve bizim dün sabah saat dokuzdan on bire kadar hissettiğimiz üzüntüyü ve azâbı duymamıştı. Çünkü "Fransız" namını taşıyan her fert, çünkü yalnız Hristiyanlar değil, Yahudi Fransızlarla Cezayirli Müslümanlar, o millî matem karşısında aynı keder ve utanç ile ağlamış ve kızarmışlardı.
Biz ise millî varlıklarının ve dillerinin devamını bizim gönlümüzün yüceliğine borçlu olan bir kısım halkın (azınlıkların) hayhuy şamatasıyla bu aziz matemimize en acı hakaretlerin birer tokat şeklinde atıldığını gördük. "Buna müstahak değil idik" diyemeyiz. Müstahak olmasaydık, bu felakete uğramazdık. Her milletin hayat sayfalarında birçok ikbal ve bahtsız sayfalar vardır. Fransa Kralı Birinci Fransuva'yı Şarlken'in zindanından kurtarmış ve koca Viyana şehrini defalarca kuşatmış bir ümmetin kader defterinde böyle bir kederli satır da yazılıymış. Her hâl, değişir. Arapların güzel bir sözü var: 'Isbır feinne'd-dehre lâyesbır' (Sen sabret, çünkü zaman sabretmez) derler".
▶ Rum halkının sevinç gösterileri arasında ilerleyen işgal kuvvetleri, önemli saydıkları yerleri işgal etti. Fransızlar Suriçi İstanbul'u, İngilizler Anadolu Yakası'yla Pera ve Yeniköy'e kadar olan kısmı, İtalyanlar da Tophane'de küçük bir bölgeyi işgal etti. Herkes kendi mıntıkasında karakollar kurarak otorite kurmaya çalıştı.
▶ Gazi Mustafa Kemal Paşa, Adana treninden inip Haydarpaşa rıhtımına ayak bastığında düşman gemilerinin zafer bayrakları açmış şekilde toplarını sağa sola çevirerek İstanbul limanına girdiklerini, gayri Türk azınlıkların da sevinç çığlıklarıyla karşı sahilleri çınlattığını görünce, "Geldikleri gibi giderler" dedi.