Arama
Kızının gözünden Sultan II. Abdülhamid
Hatırat kitapları hem tarihi açıdan hem de sosyal yaşantı boyutundan önemli bir kaynaktır. Osmanlı Devleti'nin son dönemdeki en büyük hükümdar olan Sultan II. Abdülhamid Han'ın iktidar hayatı ve sonrası resmi evrak ile bir noktaya kadar izah edilebilmektedir. Sultan'ın kızı Ayşe Osmanoğlu'nun 1960 senesinde, vefatından çok kısa bir süre önce yayınladığı "Babam Sultan Abdülhamid" başlıklı eseri; Ulu Hakan'ın karakteri, aile hayatı ve yaşantısına dair en önemli kaynaklardan biridir.
🔹 Avusturya imparatoruyla da ayrıca dostluğum vardı. Pek eskiden başlayan bu dostluğumun mahiyeti hususidir. Amcam Sultan Aziz'le beraber Avrupa seyahatine çıktığımız zaman Viyana'da hastalanmıştım, imparator beni misafir olarak Schönbrunn Sarayı'nda alıkoydu. Tedavi ettirdi. Amcamdan 14 gün sonra İstanbul'a hareket ettim.
Ayşe Osmanoğlu
🔹 Babam, annesinden bahsettiği zaman: "Zavallı anneciğim pek genç yaşında gitti; hayali daima gözümün önündedir; onu hiç unutamadım; beni çok severdi; hasta olduğu müddetçe karşısına oturup yüzüme bakmakla iktifa ederdi; öpmeye kıyamazdı; Allah rahmet eylesin" derdi.
Ayşe Osmanoğlu
🔹 Babam, ölümünden biraz önce mühürlerini anneme verip saklamasını söylemiş.
Ayşe Osmanoğlu
🔹 İnsanlar çok müfteridir. Bildiklerini, bilmediklerini uydurup söylemekten çekinmezler. Babam hakkında iftiraların birisi de onun büyücülüğe, hurafelere inandığı hakkındaki sözlerdir.
Ayşe Osmanoğlu
🔹 Babam, milletin babası, Padişah imiş. Herkes ona "Efendimiz." diyordu. Ben başka ne diyebilirdim? Büyüdükçe duygularım gelişiyor, muhabbet hislerim de artıyordu. Her hakikati, babamın büyüklüğünü anlıyordum.
Ayşe Osmanoğlu