Arama
Mehmet Akif'i daha iyi tanımamızı sağlayacak anılar
İslam ve vatan aşığı Mehmet Akif Ersoy'un bütün hayatı mücadelelerle geçti. Aynı zamanda bir ıstırabın, hüznün ve faziletin yansıtıcısıydı. Osmanlı'nın sancılı dönemlerinde insanlara kucak açarak onları birliğe, beraberliğe çağırdı.O, bir daha benzeri yazılamayacak, İstiklal Marşı'nın dizelerine imzasını attı. En hassas olduğu nokta ise diniydi. Sizler için Mehmet Akif'i daha iyi tanımamızı sağlayacak anıları derledik.
📌Kurun gazetesi başmuharriri Âsım Us, Milli Mücadele'ye bağlılığını şöyle anlatır:
"Anadolu hareketinin ilk başladığı sıralarda idi. Bir gün Bâbıâli caddesinde Sebîlürreşâd idarehanesinde birkaç kişi konuşuyorduk. Hazirûndan biri Anadolu hareketinin bir İttihatçılık eseri olduğunu söyledi.
O zamana kadar düşünceli bir tavır içinde, hemen hiç söz söylemeyen merhum Âkif birdenbire heyecanlandı; bu sözü söyleyene dönerek: "Hayır, dedi; artık buna da İttihatçılık denemez. Bu memleket meselesidir. Buna herkes el birliğiyle sarılmalıdır."
O zaman Âkif'in bu sözü benim içime büyük bir ferahlık vermişti. Bunu hiçbir zaman unutamam."
📌 Mehmet Akif'in kuvvetli bir hafızaya sahip olduğu söylenirdi. Derslerinde okuduğu hiçbir şiir için kitaba bakma ihtiyacı duymazdı. Hatta hatimli teravih namazlarını evinde tek başına kılardı. Eşref Edip Fergan, onun hafızasını şöyle anlatır:
"Mehmet Akif'in hâfızası şâyân-i hayretti. Ezberlemiş olduğu şeyler, zannetmem ki on binden aşağı olsun. Herhangi mevzu hakkında bir bahis geçse, Üstad ona dair birçok beyitler okurdu. Herhangi kasideden bir parça okunsa, altını üstünü tamamlardı. Bütün divanları kim bilir kaç defa tekrar etmişti.
Yalnız Türk edebiyatında değil, Arabî, Fârisî edebiyatında da böyle idi. Hemen bütün meşhur kasideler, şiirler mahfûzu idi. Herhangi bir kaside yahut bir rubai, bir beyit okursanız size onun şairini bile söylerdi. Bunları ne vakit okumuş, ne vakit ezberlemiş, nasıl ezberlemiş... İnsan hayretler içinde kalır.
Dârülfünûn'da dersine devam edenler Üstad'ın bu müthiş hâfızasını çok iyi bilirler. Üstad ders okuturken eline kitap almazdı. Herhangi bir kasideyi, herhangi bir şiiri ezbere tahtaya yazar, yahut yazdırır, sonra onu tahlil ederdi.
O münasebetle o mevzua müteallik birçok şeyler okurdu. Bir fikri muhtelif şâirlerin ne suretle ifade ettiklerini gösterir, talebesini hayretler içinde bırakırdı.
Derste yalnız kendi şiirlerini okumaz, kendisinden bahsetmezdi. Onu ayıp telâkki ederdi."
Mehmet Akif'in Darülfünun'da verdiği ilk ders
📌Mehmet Akif'in bir hocasının önerisi üzerine Fransızcayı ana dil seviyesinde öğrendi. Fakat etrafındaki insanlara bunu açıkça belli etmez, tevazu gösterirdi. Hüsnü Açıksöz, Fransızca makaleyi zorlanmadan çevirmesini şöyle anlatır:
"Bir gün idarehanede oturuyoruz. O vakit ki İstiklâl Mahkemesi azalarından iki zat, ellerinde Fransızca Tan gazetesi olduğu halde geldiler. Bu nüshada Kuvâ-yi Milliye hakkında sitâyişkâr (öven) yazılar vardı.
Fransızca makaleyi cümle cümle okuyarak tercüme etmeye, bana da Türkçesini yazdırmaya başladılar. Fakat aralarında kelime ve cümle tercümeleri hakkında ihtilâf baş gösterdi. O zamana kadar pencereden dışarıyı seyreden Üstad, bu münakaşa üzerine döndü: "Müsaade ederseniz ben söyleyeyim de yazsın" dedi. Gazeteyi aldı. Fransızcasını hiç söylemeden doğrudan doğruya Türkçesini yazdırdı. Tercümeye savaşan arkadaşlar bunu görünce:" Affedersiniz üstad, biz sizi zahmete sokmak istemezdik" dediler. Hâlbuki Üstad'ın Fransızca bildiğini zannetmediklerini sonradan bana söylediler."
📌İslam'ı yaşamına aksettiren Mehmet Akif, dinimizce sevilmeyen cimrilik hasletine sahip olanlara çok kızardı. Şefik Kolaylı şöyle anlatır:
Hasislere çok kızardı. Hasis kimselerle katiyen görüşmezdi. Hasisler hakkında söz açıldı mı, hemen fıkralar naklederdi. Hasislere dair çok fıkraları vardı: Meşrutiyet'ten evvel, Akif Bey, Ziraat Vekâleti'nde memurdu. Müfettiş Abdullah Bey namında hasisliğiyle meşhur bir zat da Âkif Bey'in âmiriydi.
Abdullah Bey, Çengelköyü'nde İcâdiye'de oturuyor. Orada birçok arazisi var. Âkif Bey de İcâdiye'ye her gün yaya inip çıkıyor. Bir gün Abdullah Bey'le görüşürken bir beygir almak istediğinden bahseder. Abdullah Bey: "Benim beygiri sana satayım" der. Pazarlık ederler. Üstad beygiri alıp eve götürür. Arpa verir, hayvan arpayı yemez.
Üstad gülerek bunu anlattıktan sonra: "Ne dersin, Şefik! Hayvan arpayı tanımadı!" dedi."