Bi' hayat: Şeyhmus Erdinç

Şeyhmus Erdinç: 🔸 Ben Şeyhmus Erdinç, 14 Ağustos 1992'de İzmir'de dünyaya geldim. Ailenin, tüm ailenin ilk torunu, ilk evlat olarak dünyaya geldim. 🔸 Her çocuk kadar biraz yaramaz, her çocuk kadar birazcık başına buyruk. Kendimce bir handikabım olduğunu düşünüyordum küçükken… Bunun sebebinden dolayı böyle birazcık psikolojik buhranlar yaşamış olabilirim belli bir dönem, ama ondan sonra bunu atlatmam zor olmadı. Kendi ailem, büyük çaba sarf ettiler. 🔸 Arkadaşlarımın yanında böyle ben sivri bir çocuktum. Futbol anlamında zaten böyle topu gördüğüm anda benden daha oynamak isteyeni, tez canlısı yoktu. Sosyal anlamda da genelde arkadaşlarımla uyum içindeydim. Toplumun getirmiş olduğu bir algı var ya engelli, ayağı yok aman iyi davranalım falan… Benim arkadaşlarımla asla aramda böyle bir muhabbet olmadı. Çünkü onlar hep beni normal biri olarak gördüler. Çünkü ben protezimle de koşup zıplayıp atlayabiliyordum. Bir şey yapacağımız zaman ya sen dur, biz sana yardım edelim, sen yapma biz yapalım yoktu. Ağaca mı çıkacağız çıkalım, düşeceğiz mi düşelim, hep böyle, ilişkilerimiz hep böyleydi. Necah Erdinç (Anne): 🔸 Benim oğlum doğdu. Dünyaları doldurdu benim için. Ne maddi ne manevi yönden hiçbir zaman beni sıkmayan bir çocuktu. Onun bir küçüğü vardı kız. Ona hep abilik, babalık… Ona verdiğim harçlıktan dahi kardeşine ayırıp, kardeşine bir şeyler alan bir çocuktu. 🔸 Bir arkadaşı oldu mu, onu sevdi mi sonuna kadar onun arkasında ve onu bir kardeş gibi yani çok benimserdi. 6 yaşındayken zaten babası vefat etti onun. Onun için hep bana dönük bir çocuktu. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Babamı erken kaybetmiş olmamın sonucunda annemin aşırı motive bir şekilde bize bakma, bize hayata hazırlama çabası, kendi hayatını yaşayamamasına sebep oldu sanırım. Biraz ama beni doğru büyüttüklerini inanıyorum. 🔸 Benim babam futbolcuydu. Onun da futbolcu olmasının getirmiş olduğu bir futbol aşkı, benim futbola yönelmeme ve ondan sonra tamamen bu handikabımı, engelimi aşıp tamamen hayata odaklanmış ve başarılar için çabalayan, kendi hayatını belli bir noktaya getiren bir birey oldum. https://www.instagram.com/p/Ce6NMf3D9xs/ Necah Erdinç (Anne): 🔸 Babamızı erken kaybettiğimiz için korkularım vardı. Ben eve top almamaya başladım. Şeyhmus da futbolcu olur da benden uzakta kalır diye… İstemedim, Şeyhmus o yola yönlensin. Ama ben top almamaya başlayınca benim oğlum, kâğıttan, çoraptan top yapmaya başladı. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Annemin bana verdiği harçlıkla, millet harçlıkla kendine çikolata alır, simit alır, bir şey alırdı, ben saklardım bant alırdım. Kâğıtları top haline getirirdim. Ondan sonra, evin içinde sağa sola oyna dur. 🔸 Annem futbol oynamamı kesinlikle istemiyordu. Gizli gizli arkadaşlarıma gider top oynardım. 🔸 Tabi onun da savunma mekanizması şuydu: 'Babam işte verem oldu, kanser oldu, o süreçleri yaşadı.' Oğlundan da ayrı kalmak istemiyor, futboldan dolayı bana bir şey olmasın istiyor. Ama tabi ben babamın oğluyum. Beni bir yaşında, halı sahanın içine sokmuş bir adamdan bahsediyoruz. Necah Erdinç (Anne): 🔸 Şeyhmus'un bu futbol düşkünlüğü babadan geliyor. Azimli bir çocuk, Şeyhmus. Tuttuğunu koparan bir çocuk. Bir şey istediği zaman, sonuna kadar üstüne giden bir çocuk. TBESF Başkanı Muaz Ergezen: 🔸 Ülkemizde yaklaşık olarak %12 oranında bir engelli vatandaşımız var, bireyimiz var. Bu engelli bireylerimiz içinde de 4 milyon civarında bedensel engelli kardeşimiz var. Bedensel engelli kardeşlerimizin hayata tutunmaları, yeniden mücadeleyle sporun pozitif ruhuyla hayata katılmaları için elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz. Bizler hayatın tüm olumsuzluklarına rağmen, bizden aldığı tüm unsulara rağmen yılmadan, yıkılmadan yeniden hayata katılarak burada kendimizi var etmeye çalışıyoruz. Çocukken yaptığı kâğıttan toplarla bugün rakip takımların filelerini havalandırıyor; yaşamıyla başkalarına büyük bir ilham veriyor. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Babam aslen konfeksiyon ustasıydı. Kendi atölyesi vardı. Ancak bundan önce İzmir'in bölgesel amatör takımlarının mücadele ettiği liglerde mücadele ettikten sonra İzmirspor'a transfer süreci gerçekleşiyor ve kendisi İzmirspor'da tam oynayacağı dönemde verem hastalığına yakalanıyor. 🔸 Verem hastalığına yakalandıktan sonra da futbolu bırakmak zorunda kalıyor. Tabi sözde bırakıyor, özde hala amatör takımlara geri dönüyor. 🔸 Çocuksunuz ister istemez bir baba sevgisi arıyorsunuz ama yok. Ama bu noktada onun bana miras bırakmış olduğu bir şey var; futbol. Necah Erdinç (Anne): 🔸 Bir gün, lisedeyken protezi kırıldı. Arkadaşıyla beraber protezciye gittiler. Orada bir kişiyle tanıştı. O da dedi ki 'Şeyhmus' dedi. 'Ben Altay'da oynuyorum. Sen de Altayspor'da gelip oynamak ister misin?' Geldi, anne böyle böyle. 'Tabi ki oğlum' dedim 'Olabilir.' dedim. Hani, önünü kesmek istemedim. Şeyhmus Erdinç: 🔸 2009 yılında ben okulda kırdım protezim. Protezciye kadar beni arkadaşlarım götürdü. Tek ayak seke seke gittim protezciye kadar bu arada. 🔸 Orada Altay Ampute Futbol takımında oynayan bir kaleci abimiz ismi Mehmet Akar, 'Sen, futbol oynamak ister misin' dedi, 'Ama dedi kolay değil bak dedi bu işler.' Bana yapabilir mi yapamaz mı gözüyle bakıyorlar. Çünkü ilk görüşte çok cılız ve çelimsiz bir çocuk gelmiş karşılarına, 'top oynayacağım ben' diyor. Antrenmana çıktık dedi ki 'Bak böyle yürüyeceksin.' Kanadiyenle yürümeyi gösteriyor bana. 🔸 'Ben' dedim 'Yürüyemem, koşarım' dedim. 'Nasıl yani' dediler. 10. dakikadan sonra ben koşmaya başladım kanadiyenle. Hani böyle şimdiki kadar akıcı değil ama kanadiyeni atıyorum, koşmaya çalışıyorum. Hasib Hoca dedi ki 'Bu çocuktan olur' Bana sonra söylüyorlar, 'Bunun hemen lisansını çıkarın, başka bir yere kaçmasın.' demiş. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Tarihler 2010'u gösterdiğinde bir hafta içinde lisansım çıktı, ampute futbolda. Ondan sonra da tabi ben heyecanlıyım ilk antrenmana gittim. Çıkışta soruyorum 'Bana lisans çıkartacak mısınız, ben oynayacak mıyım?' diye… Bir haftanın sonunda, bir aylık bir eğitim süreciyle ampute futbolun ilk resmi müsabakama başladım, oynadım. 🔸 Hasib Hoca, bana tek tek topa vurmayı öğretti. 'Bak oğlum buraya pas atacaksın, bak oğlum şöyle gideceksin, bak oğlum bu kanadiyen böyle tutulur' falan. 🔸 Bize vermiş olduğu eğitimden bir ay sonra, gün geldi ve çattı. Antep'te bir maça çıkacağız. Tabi ben yedek kadrodayım. Sağ olsun o dönem beni son beş dakika dahi olsa sahaya çıkarttı. Bana yetmedi. Benim içimde bir alev yanmaya başladı. O farklı duyguları bir anda yaşadığım bir gündü. Kurtuluş Mustafa Kök (Arkadaşı): 🔸 Ampute futbola başladığımda ilk oda arkadaşımdı, kendisi. İkimizin hayat hikâyesi aslında aynı; o da çok zorlu bir süreçten geldi. Şu an bu seviyeye çıkmasının en büyük sebeplerinden bir tanesi; gerçekten çok hırslı, çok çalışkan, çok istekli ve azimli olması… Şeyhmus Erdinç: 🔸 İnsanın kalbinde şöyle bir küt küt atar ya, ben böyle İzmir'e dönene kadar içimde bir alev olduğunu, böyle bir şeylerin hırsının bende başladığını o gün hissettim ve o hafta antrenmanlarda çok sıkı çalıştım. Bana yürü diyorlar ben koşuyorum. Oğlum topu kap diyorlar adamların ayağına basıyorum. Hasib hocaya en son şikayetlenmeye başladı takım arkadaşlarım, haklı olarak. Döndü dedi ki takıma Hasib Hoca, 'O çocuk böyle yetişecek. Siz abilik yapacaksınız bu çocuğa. Biraz canınız yanmış ne olmuş yani'. 🔸 Benim ilk defa arkamda duran bir insan vardı. Çünkü babasını kaybetmiş, işte psikolojik sorunlardan çıkmış kendi arkadaş çevresinde böyle sivrilen ama tanımadığı bir kişi olduğunda da böyle içine kapanan Şeyhmus gitti o günden sonra, başka biri gelmeye başladı. Rahmi Özcan (Arkadaşı): 🔸 O geldiğinde 6 yıllık bir oyuncuydum ben, çok azimli, hırslı, onun zaten çalışma isteği ve azmi yüzünden hocamız takımımıza kazandırmak istedi. O da zaten kimsenin yüzünü kara çıkarmadı. Hem karakteriyle hem oyun özelliğiyle hem de azim ve mücadelesiyle abilerinin gittiği yoldan hep o devam ettirdi. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Antalya'ya gidiyoruz, o hafta. Ben, tabi heyecan var, ama aklımın ucunda hep şu var. Oynamayacaksın hani kendini de çok böyle odaklama sonra hayal kırıklığı yaşama. 🔸 'Şeyhmus' dedi, kaldırdım kafayı benim ismim var sol kanatta böyle. Aslında ben orta sahayım yani ben merkez oyuncusuyum. Ben şaşkınım ama bir yandan titriyorum. Sahaya çıktık, 1 -0 gerideyiz. 🔸 Şimdi genç bir oyuncusunuz, ilk defa ilk 7 çıkıyorsunuz ve aklınızda şu ışık yanıyor, golü yedik, beni oyundan alacak. Çünkü en tecrübesizi benim sahanın. Gol atacağım diye çıldırıyorum. Arıyorum aranıyorum top gelecek ceza sahası içerisine atıyorum kendimi, onun peşinden koşuyorum, onu ittiriyorum falan. Pozisyon oldu sol kanatta. Yakup abiyle al-ver yaptık, ben ona verdim o bana tekrar attı, ben onu çıkardım derken araya biri girdi, korner oldu. 🔸 Hani hayatın böyle slowmotion olduğu bir anı düşünün, böyle salise salise akıyor zihnimde olay. Top önüme düştü, sekti, çok yüksek bir sekiş değildi. Sekti ve çok tatlı bir şekilde hani bana dokun kaleye gideyim diyor yani her şey benim için orada. Dokundum. Topa dokunurken rakip kalecinin kasığına kanadiyenimi basmışım, kendi takım arkadaşımın ayağına kanadiyenimi basmışım. Zaten topa dokunuyorum, dokunduktan sonra yere yuvarlanıyorum tam bir basış olmadığı için. Gol oldu: 1 -1. Ben çıldırıyorum, gol sevinçleri falan... Neyse maç bitti. 3-1 kazandık maçı. Geri dönüş yolunda benden mutlusu yok tabi. Döndük, 6 ay sonra milli takım kampına davet edildim. Kurtuluş Mustafa Kök (Arkadaşı): 🔸 Bir hayali vardı, milli takım sporcusu olmak… Ve sabah saat 6'da kalkar, koşuya giderdik, çalışırdık. Ben normal çalışırdım, o benden iki kat, üç kat daha fazlasını çalışırdı. Güneşte yandığı günler, sahanın sıcaklığından ayağının altının su topladığı günler olurdu. Normal yürüyemezdi artık çünkü o kadar çok koşardı ki. Şu an burada, kendisi milli takımın vazgeçilmez dinamosu, en iyi sporcularından birisi… Şeyhmus Erdinç: 🔸 İzmir Altay kulübünde, 6 ay ampute futbol oynayarak milli takıma davet edildim. Tabi benim için daha çok hazır değilim milli takıma, biliyorum bunun farkındayım, şu an farkındayım ama, o zaman sorsanız benden iyisi yok. 🔸 Orada bir adam var, oranın takım kaptanı İsmail Temiz. Daha sonra bana baba yarısı olacak o adam, bana orada sahip çıktı. İsmail Temiz (Etimesgut Belediyesi Ampute Spor Kulübü Teknik Direktörü): 🔸 Şeyhmus Erdinç'i milli takım kaptanlığım dönemde ilk defa hazırlık kampına geldiğinde genç bir çocuktu, genç bir arkadaşımızdı. Gördüm ve yeteneği olduğunu düşündüm. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Kamp bitti, İsmail hoca dedi ki 'Ankara'ya gelmek ister misin, benim bir takımım var. Ankara'da futbol oynamak ister misin' dedi. 'Olur' dedim. Bir birey olarak ilk kararımı o gün verdim. Ben Ankara'ya gidiyorum. İsmail Temiz (Etimesgut Belediyesi Ampute Spor Kulübü Teknik Direktörü): 🔸 Lise bir öğrencisiydi. Benim evime en yakın okula kaydettirdim kendi çocuklarımla birlikte. Orada hem okuluna devam etti hem çalışmalarına devam etti. Şeyhmus Erdinç: 🔸 İsmail Hoca dedi ki 'Bu işi ya yapacaksın ya İzmir'e geri döneceksin.' 'Buranın' dedim 'Kalıcı oyuncusu olacağım, ben buranın takım kaptanı da olacağım' dedim. 'En iyi oyuncusu da olacağım' dedim 'siz de göreceksiniz'. 🔸 Dedim 'Her gün seninle koşalım mı hocam?' 'Koşalım' dedi. Eviyle benim evimin arasında bir kilometre bir buçuk kilometre falandı. Onun evine kadar yürüyordum. Ondan sonra onunla koşmaya başlıyordum. 🔸 İsmail Hoca orada bir babalık, bir hocalık yaptı. 2011'de milli takıma artık demirbaş olarak adımı yazdırmak adına gittim. Sahada oynamaya başladım. Ama bir goller kaçırıyorum. Dedim ben bunu geliştirmem lazım. Herkesten önce gittim antrenmana. Topu koydum, şut attım, topu koydum, şut attım. Vurdum, vurdum, vurdum. Baktım ondan sonra şutlarım düzelmeye başladı ama fizikken yetersizim. Bu sefer işte koşmaya, İsmail Hoca dedi ki koşacaksın. Her gün 40 dakika 45 dakika koşturmaya başladı beni. 'Bak oğlum topu evet böyle vuruyorsun doğru ama şöyle şu açıyla da gelmen lazım. Topu geniş alana doğru kontrol edip oyunu geniş açman lazım' falan. Artık psikolojik eğitime başlamıştı İsmail Hoca. İsmail Temiz (Etimesgut Belediyesi Ampute Spor Kulübü Teknik Direktörü): 🔸 Gerçekten saha içerisinde şöyle söyleyeyim biraz haşere, hırçın. Ama elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışan, saha dışında da bir o kadar beyefendi bir çocuk. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Aksaray'a gittik, sahaya çıktık. Ben bir an sakatlandım. Benim için felaketin habercisi… Kasıkta bir çekme var ama ayağımı şuradan alıp şuraya koyamıyorum. Öyle bir ağrım var. Dizime kadar iniyor ağrı, ağrıdan geceleri uyuyamıyorum. Ama kimseye çıtımı çıkarmıyorum ki beni göndermesinler diye. O kamp benim için gözyaşı ile doluydu. Kurtuluş Mustafa Kök (Arkadaşı): 🔸 Ya bu çocuk kaybetmek diye bir şey bilmiyor yani bir oyun şakadan bir oyun bile olsa keyif almak için bile değil yani, kazanmak için çıkıyor, onun dışında hiçbir şekilde kaybetmeye tahammülü yok. Rakip oyuncuyuz şu an aynı takımda değiliz ama her defasında onun sayesinde onun yüzüne yeniliyoruz, birçoğu maçımızda… Şeyhmus Erdinç: 🔸 Hani insanlar zannediyor ki başarıya giden yol, gül bahçelerinden falan geçiyor. Öyle bir dünya yok. Acı dolu zamanlardan gidiyor. Kimse size çok kolay, bu başarı al senin olsun demiyor. İsmail Temiz (Etimesgut Belediyesi Ampute Spor Kulübü Teknik Direktörü): 🔸 Ben 30 yaşıma 35 yaşlarıma kadar engelin ve engelliliğin ne olduğunu bilmeyen bir insandım. Ben sonradan engelli oldum. Ve hayatın sonunun olmadığını gördüm. Yine hayatımızda olan ve doğuştan engelli olan kardeşlerimizi de ben engelli olarak zaten görmüyorum. Onlarda bizim sosyal hayatımızda olan ve herkesin her an başına gelebilecek şekilde engelli doğmuş ve yaşamlarını sürdüren kardeşlerimiz olarak görmekteyim. Bugün geldiğimiz noktada Şeyhmus ve Şeyhmus gibi kardeşlerimizin kat ettiği yollardan bunları görebilirsiniz. Onlar da öğretmen oluyor, onlar da sporcu oluyor. Onlar da ülkelerinde bir şekilde kendi alanlarında temsil edebiliyorlar. Şeyhmus Erdinç: 🔸 İlk tur 2010-2011 yılında Dünya Kupası'yla Rusya'da düzenlenen, Kaliningrad'da düzenlenen eski ismiyle Königsberg olarak bilinen şehirde oynandı. Orada da dört resmi milli maçta forma giydim ve dört tane gol atma başarısı gösterdim. Ondan sonra dünya üçüncüsü olduk ve Türkiye'ye geldik. Daha sonra devam eden süreçlerde 2014 Dünya Kupası, 2015 Avrupa Şampiyonası, 2016 Dünya Kupası, 2018 Dünya Kupası ve 2021'de ertelenen Avrupa Şampiyonası'nda milli takımımızın formasını terletmeyi başardım, nasip oldu bize. TBESF Başkanı Muaz Ergezen: 🔸 Sporun en büyük başarı göstergesi alınan madalyalar. Ama biz bu madalyanın çok daha ötesinde bir uğraşı içindeyiz. Kendimizi, kendi gücümüzü, kendi performansımızı yaşatmaya çalışıyoruz, onu sahaya yansıtmaya çalışıyoruz. Bizim aslında her branştaki kardeşimiz Ghandi'nin de dediği gibi ''gerçek güç fiziki kapasiteden değil boyun eğmeyen iradeden gelir.'' Bizler hayatın tüm olumsuzluklarına rağmen bizden aldığı tüm unsulara rağmen yılmadan, yıkılmadan, yeniden hayata katılarak burada kendimizi var etmeye çalışıyoruz. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Asker olmayı çok istiyordum ben, onu söyleyeyim. İşte yapamayacaksın, olamayacaksın. Asker olmak isteyen adam bir anda bir hayal daha belirdi. Neydi o: Öğretmenlik. Gazi Üniversitesi Beden Eğitimi Bölümü'nü bölümünü bitirip 2019 yılında da öğretmen oldum. Bu noktada da bir şeyleri başarmış olmak aslında başka şeyleri bende açmaya başladı. Nedir o? Asker olamadığı için bazı şeyleri yapamayacağı söylendiği için sivrileşen, sertleşen o agresifleşen çocuk, artık başarabilmeye başladı. Öğretmen olmak beni çok ehlileştirdi. Çünkü seni örnek alacak çocuklar var. Senden ilham alacak öğrencilerin var. Senin ilham kaynağın olacağın belki velilerin var. Eğer ben yanlış bir yolda olursam, yanlış öğrenciler yetiştiririm. Necah Erdinç (Anne): 🔸 Üniversitesini de okudu. Beden öğretmeni de oldu. Çok şükür, oğlumun önü açıldı. Hala daha arkamda. Onun için yani, şanslı annelerden biriyim. Böyle bir oğlana sahip olduğum için. Kolay değil, onların yaşantısı da yaptıkları iş de. Hiçbir zaman ben Şeyhmus'u bir engelli görmedim. Çünkü benim oğlumun bir engeli yok. O, aklıyla her zaman kendini tamamlamış bir çocuktur. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Hayat, çiçekli yollardan, tozpembe hayallerden ibaret değil. Hayat bizim karşımıza çıkan zorluklara verdiğimiz mücadelenin kazanımları aslında. 'Ben sağlıklıyım. Yani bir tane uzvumun olmayışı çok önemli değil ki.' diye düşünerek üstüne koya koya gittik. Alican Kuruyamaç (Arkadaşı): 🔸 Ankara'ya gelme sebeplerimden biridir Şeyhmus. Arkadaşlığımız, anılarımız çok fazla, saha içinde yarışlarımız, işte şut yarışları, üst direği vurma yarışları. Saha dışındaki arkadaşlığımız, sosyal arkadaşlığımız. Derslerini de arada izlemişliğim var. Sporculuğu da hocalığı da öğretmenliği de çok iyidir, çalışkandır. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Arkadaşlarım benim için aslında çok kıymetlidir. Yeri gelir tartışırız, yeri gelir didişiriz. Bir ailenin içerisinde ne yaşanması gerekiyorsa onlar yaşanır. Ama işin en sonunda hep beraber kalmaya çalışıyoruz. Biliyoruz ki bu hayat kırık kalple kalmayacak kadar kısa. Kurtuluş Mustafa Kök (Arkadaşı): 🔸 Bizim hep sevdiğimiz bir şey vardır; bir tane günlük süt, yarım litre günlük süt ve bir çikolata. Ben bunu alırım kendime, Şeyhmus'a da alırım ve masasının yanına bırakırım, oyun oynadığı masanın yanına bırakırım. Konuşmayız, küsüz, kavgalıyızdır. Şeyhmus o sütü içer, çikolatasını yer, sonra yine aynı şekilde devam ederiz konuşmaya. Ben bana niye küstün demem o da vs. devamını getirmez. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Onların bana mutsuzken vermiş olduğu öğütler, zor zamanımda bulunmuş oldukları destek benim için her zaman çok kıymetli oldu. Rahmi Özcan (Arkadaşı): 🔸 Şehmus'un hayallerinin olduğunu ve istediğini başaran birisi olduğunu biliyorum. O yüzden de belki bir gün ampute futbolda, belki de koşar futbolda iyi bir antrenör olarak herhangi bir mecrada görmek istiyorum. Ben inanıyorum ki hırsıyla başarısını birleştirip çok iyi konuma gelecektir. Şeyhmus Erdinç: 🔸 Başarmak istediğim hala birkaç bir şey var. Birincisi, Dünya Kupası'nın sahibi olmak istiyorum. Gerçekten ülkeme ve kendime bu gururu yaşatmayı çok istiyorum. Çünkü bunu hak ettiğimize inanıyorum. Çalışıyoruz çabalıyoruz, hem bireysel anlamda hem de ülke sporcuları olarak. Daha sonra da kendini daha da geliştirebilmiş bir öğretmen olmak istiyorum. En azından bunun için çabalamak benim için çok önemli. Hiçbir zaman tozpembe bir hayatta yaşamayacağız, yaşamadık da yani, kimse de yaşamıyor. 🔸 Hep bir zorluk olacak ama biz bu zorluklara ne cevap veriyoruz. Biz bu zorlukların üstesinden nasıl gelebiliriz. Kusurlarım var ama hayat. Hangimiz tamız hangimiz tamamız? O yüzden ailemin daima benimle gurur duymasını istiyor ve onların daima yüz akı olmaya çalışıyorum. 2022 Fikriyat yapımı

Bi' hayat: Şeyhmus Erdinç

2025 Türk Dünyası Kültür Başkenti: Aktau

Mersin'de "Bolkarlar'dan Toroslar'a Desenlerin Sırrı" temalı defile düzenlendi

"Selvi Boylum Al Yazmalım" Kazakistan'da tiyatro oyunu oldu

Cengiz Dağcı'nın kaleminden "Üşüyen Sokak"

İsmet Özel'in Taşları Yemek Yasak kitabından düşündürücü satırlar

Ekrem Demirli'nin ufuk açıcı cümleleri

İslam’dan edebiyata kadar en özgün konuların podcastleri

Filistin'deki zulme karşı Müslüman tavrı nasıl olmalı - PODCAST

Uygur Türklerinin kaderini değiştiren 48 madde

"Selvi Boylum Al Yazmalım" Kazakistan'da tiyatro oyunu oldu

PODCAST I Fergana Vadisi'nin önemi

Merhametten ve empatiden uzak Çocuk Hakları Günü!

Metoda dair: Yöntemi gözden geçirme

Filistin'in bağımsızlığını resmi olarak tanıyan ülkeler

Filistin'in bağımsızlığını resmi olarak tanıyan ülkeler

Haris el-Muhâsibi'den Hakk'ı Arayanlara Nasihatler

Filistin’i işgale yönelik Yahudi göçleri: Aliyah

İsrail işgallerine karşı "birlik" çağrısı

Osmanlı belgeleri ışığında Filistin’e Yahudi göçü

Bosna Savaşı öncesinde bölgedeki gerilimlerin tarihsel kökenleri

2025 Türk Dünyası Kültür Başkenti: Aktau

İzimler ve çözümler

Cengiz Dağcı'nın kaleminden "Üşüyen Sokak"

Bir sualim var sana ey dervişler ecesi

Osmanlı’da kadın öğretmen yetiştiren kurum: Darülmuallimat

Öğretmenler gününe özel 7 film

Arama

Bi' hayat: Şeyhmus Erdinç