Arama
Zihni Kemiren Hastalık: Obsesif Kompulsif Bozukluk
Birçok insan zaman zaman çeşitli konularda evham, endişe ve takıntılara kapılabilir. Fakat insanlar çoğu kez günlük yaşam içinde ortaya çıkan bu duygular ile baş edebilir. Fakat bazı insanların günlük yaşamını etkileyecek noktaya varan takıntıları vardır ki bu obsesif-kompulsif bozukluk adı verilen ruhsal bir hastalığa dönüşebilir. O kadar ki defalarca abdest alabilir, namazının kabul olmadığını düşünerek namazı sürekli tekrar edebilir, tokalaşmaktan korkarak hiçbir yere dokunmamaya azami dikkat ederler.
Fakat her takıntılı düşünce ya da davranış Obsesif Kompulsif Bozukluk(OKB) değildir. OKB'den söz edebilmek için bu düşünce ve davranışların; kişinin özel, sosyal, mesleki yaşamındaki işlevselliğini bozacak düzeyde ve şiddette olması gerekir. Örneğin, bir ev hanımının tüm gününü temizlik ve düzene ayırması, çevresindekileri de düzeni bozmamaları için sürekli uyarması gibi.
Biyolojik nedenler: Beynimizde nöron adı verilen milyonlarca sinir hücresi vardır. Nöronlar elektrik sinyalleri yoluyla iletişim kurar. Bu sinyallerin nörondan nörona iletilmesi nörotransmitter adı verilen iletkenler sayesinde gerçekleşir. Araştırmalar, serotonin adı verilen nörotransmitterin seviyesinin düşmesi ile OKB gelişimi arasında bir bağlantı olduğunu gösterir. Aynı zamanda serotonin dengesizliği; beynin sağduyu, planlama ve bedensel hareketlerle ilgili mesajları süzen bölgelerini etkileyerek OKB'ye yol açabilir. Ayrıca serotonin dengesizliğinin ebeveynden çocuğa geçtiğine dair kanıtlar da Obsesif Kompülsif Bozukluğun genetik olabileceğinin göstermektedir.
Çevresel nedenler: Çevreden kaynaklanan stres verici olaylar, durumlar ve kişiler de OKB rahatsızlığının tetikleyicisi olabilmektedir. Bunları şöyle sıralayabiliriz: Hayatın bir döneminde ağır bir hastalık geçirmek, istismara uğramak, travmalar, kazalar, ölümler, kendini sürekli kontrol etmek, ailede çok titiz ebeveynlerin olması, model oluşturabilmektedir.
OKB'nin genellikle ergenlik döneminde ortaya çıktığı belirtilse de çok erken ya da çok geç yaşlarda da görülebilir. Erkeklerde ortalama olarak 6-15 yaşlarında başlayan hastalık, kadınlarda 20-29 yaşlarında ortaya çıkar. Hastalık genellikle yavaş yavaş şiddetini artırarak seyreder. Bazı kişilerde bu belirtiler toplumsal, mesleki işlevselliği bozacak boyuta ulaşabilir.
