Arama
Yusuf Ziya Ortaç'ın kendi kaleminden hayatına dair notlar
Yusuf Ziya Ortaç, edebiyatımızın Beş Hececiler olarak adlandırılan grubun üyesiydi. Bununla beraber güçlü yazar ve şairliğiyle tanınır; edebiyat öğretmenliği, yayımcılığı ve siyasetçi yönüyle bilinirdi. Döneminin önemli mizah yazarlarındandı. Edebiyata olan sevdası onu mühendislik hayalinden almış, Bizim Yokuş'un önemli isimleri arasına dahil etmişti. Yaşadığı süre boyunca en büyük sırrı çok sevdiği dergiye en güzel şiirini göndermemiş olmasıydı. İşte, Ortaç'ın "kaleminin kendisine tahammülü kadar" yaşam öyküsü…
Şair dostum Feyzi Halıcı'nın çıkardığı bir antolojiye yazdığım ön sözünde şu satırlar vardı:
Güzel resim, güzeldir. Salonunuzun duvarına asarsınız. Görenler beğenir. Güzel musiki güzeldir. Piyanonun tuşlarından, kemanın tellerinden uçan sesler insana insan olmanın mutluluğunu tattırır. Ama güzel bir şiir, güzel değildir. Şiirin çok güzeli güzeldir ancak!
Hırs, haset… Öyle duyguların kırıntısını bulamazsınız içimde. Parmaklarım arasındaki şu kalemi elmas, zümrüt kakmalı som altın hükümdar asasına değişmem!
Sevmediklerim mi? Yalnızlığı sevmem. Dağda, denizde tek başıma tabiat güzellikleri ile baş başa kalmak çıldırtır beni. İnsan isterim, dost isterim. Konuşacak insan, konuşacak dost…
Ya sevdiklerim? Güzeli severim. Güzel bir seccadeyi, güzel bir vazoyu, güzel bir kitabı, güzel bir aynayı… Güzel bir kuş kadar güzel bir sıpaya da okşayan gözlerle bakarım. Güzel elbise, güzel gömlek, güzel çorap…
Güzel sanatlar mı? Adı üstünde hepsi güzel ama musiki, resimden de şiirden de güzeldir benim için. Bazı geceler bir solo keman, bir piyano yakalarım radyoda. İçim anlatılmaz bir hazla dolar.
Başka mı? Yazıdan anladığım ölçüde yemekten, içmekten de anlarım doğrusu. Ama çoktan geçti o tabakları saymadığım günler. Artık:
Aheste çek kürekleri mehtap uyanmasın!
(Bizim Yokuş / Yusuf Ziya Ortaç)