Arama
Edebiyatımızın mutlaka okunması gereken eserlerinden 20 eşsiz alıntı
Okumayı seven her kesimin hayatında iz bırakmış bir kitap mutlaka vardır. Ya anlatılan hikaye etkilemiştir ya da kendimizden bir parça bulmuşuzdur satırlarda. Türk edebiyatının uçsuz bucaksız sözcük denizinde hissettirdikleri duygularla kaybolmamızı, derinliklere inmemizi sağlayan, edebiyatımızın mutlaka okunması gereken eserlerinden 20 eşsiz alıntıyı derledik.
''Tahammül etmek zorunda kaldığımız olayların akışı içindeyiz.''
"Türk Olamadıysan Oldun Amerikalı" İsmet Özel'in Türkiye'de her şey olup bittikten sonra Müslümanların tekrar toparlanabilmesi için şu anda edinecekleri istikameti nasıl tayin etmeleri gerektiğini izah ettiği yazılarından müteşekkildir.
''İlk yalanı söyledikten sonra bir daha konuşmamalı insan.''
Ülkemizin en değerli yazarlarından biri olan Oğuz Atay'ın yazıldığı dönemde büyük tartışma konusu olmuş eseri Tutunamayanlar, 1972 yılında yayımlanmıştır. Eser, bilinç-akışı tekniğiyle döneme damgasını vurarak Türk Edebiyatı'nda yeni bir çağı başlattı. Pek çok eleştirmen, Tutunamayanlar'ı Türk Dili'nde yazılmış en iyi eserlerden biri olarak ele alır. Tutunamayanlar Oğuz Atay ismiyle özdeşleşmiş bir roman olarak, büyük yazarımızın hayatından izler taşımasıyla da kısmen otobiyografik bir eser olarak da değerlendirilebilir.
"Aslında seni görüp duymaktan da öte, hem seni, hem de içinde yaşadığın dünyayı düşünüyorum. "
Uzun İhsan Efendi' nin Descartes'in "Düşünüyorum öyleyse varım" görüşünden "Ben Kimim"e varan hikayesini konu alır. İhsan Oktay Anar, Türk edebiyatının yeni ve pırıltılı bir yazarıdır. "Yeniçeriler kapıyı zorlarken" düşler üstüne düşüncelere dalan Uzun İhsan Efendi, kapı kırıldığında klasik ama hep yeni kalabilen sonuca ulaşmak üzeredir: "Dünya bir düştür. Evet, dünya... Ah! Evet, dünya bir masaldır." Geçmiş üzerine, dünya hali üzerine, düşler ve "puslu kıtalar" üzerine bir roman...
"Dün başlar seferber, eller seferber;
Kurşun eritildi, mermer çekildi.
Bunlar, bu kubbeler, bu minareler
Akçayla olacak işler değildi."
"Tapduk, eşikte ayağına takılanın kim olduğunu sorunca Ana Bacı'dan "Yunus... cevabını almış; Tapduk Emre "Bizim Yunus mu? dediği zaman sevincinden dünyalar Yunus'un olmuş. Ey büyük Yunus, ey yarınların Yunus'u: Bugün burada çevrendeyiz. Belki günde beş vakit geçtiğin yoldayız. Tapduk'un yerinde sen varsın, senin yerinde biz. Bu toplananların kimler olduğunu merak edip sorarsan elbet biri çıkıp "Ahmet, Mehmet, Ârif... diyecektir. "Bizim Ahmet mi, bizim Mehmet mi? dersen ne mutlu bize! Hele "Bizim Ârif mi? deyiverirsen ne mutlu bana!
"O gün büsbütün güzeldi. Hiç yaşamamış şeyler gibi güzeldi..."
Tanpınar, kültürümüzü bir "iç âlem medeniyeti"nin tezahürü olarak görür. Bu medeniyeti, belirli bir ahlâkı taşıyan "mânevi vazifelerine inanmış, muayyen bir ruh nizamından geçmiş, nefislerini terbiye etmiş" insanlar meydana getirmiştir. Huzur'un kahramanlarından Mümtaz, roman boyunca kendisini "huzur"a kavuşturacak bir "iç nizam"ı aramaktadır. Eserde hastalık, ölüm, tabiat, kozmik unsurlar, medeniyet, sosyal meseleler, çeşitli ruh halleri ve estetik fikirler iç içe verilir. Ancak bütün bunların üzerinde romana hâkim olan Mümtaz'la Nuran'ın aşklarıdır. İstanbul, bu aşkın yaşandığı çevre olmaktan çıkarak, âdeta bir roman kahramanı gibi ele alınır. Huzur için, belli bir dünya görüşüne, bir hayat nizamına kavuşamamış aydınların "huzursuzlukları"nı dile getiriyor denebilir.