Arama
Klasik şiirin altın çağından beyitler ve anlamları
Osmanlı döneminde İstanbul, 16. yüzyılda tam bir kültür sanat merkezi haline geldi. Bu durum edebiyata da yansıdı ve divan şiiri en parlak çağını bu dönemde yaşadı. Yüzyıllar içerisinde gelişimini devam ettiren klasik edebiyatımız bu çağda kendi özgünlüğüne kavuştu. 16. yüzyılda yaşayan şairler arasında kimler yoktu ki: Zati, Kanuni Sultan Süleyman, Fuzuli, Baki, Selimi, Hayali, Taşlıcalı Yahya Bağdatlı Ruhi... Sizler için klasik şiirin altın çağından beyitler ve anlamlarını derledik.
Var fenâ deştin temaşa et açıp ibret gözün
Nice İskender türâb olmuş nice Dârâ yatarRahmi
Ey insan! İbret gözünün açıp yokluk çölüne bir bak hele! Orada nice İskenderlerin toprak olduğunu, nice Daryüslerin uzanıp kımıldamadan yattıklarını göreceksin.
Türâb: Toprak
Er odur ki dünyada koya bir eser
Esersiz kişinin yerinde yeller eserBarbaros Hayreddin Paşa
Er odur ki dünyada bir eser bırakır. Eseri olmayanın yerinde yeller eser.
Kaçan alî makâma irse ednâ
Kulağı sağır olur gönlü âmâTaşlıcalı Yahya
Aşağılardan bir adam ne vakit yüksek mevkilerden birine erişse (dostlarına karşı hemen) kulağı sağır olur, gönlü de âmâ.
Alî: Yüksek
İvme ey dil, sabr kıl ivmek melalet gösterir
Görelim ayine-i devran ne suret gösterirAşki
Acele etme ey gönül, sabırlı ol; acele etmenin sonu üzüntüdür. Hele bekleyip görelim, devran aynası ne suret gösterecek.
Melalet: Üzüntü
Ayine: Ayna
Kısmetindir gezdiren yer yer seni
Arşa çıksan âkıbet yer yer seniKemalpaşazade
Ey insan! Seni oradan oraya gezdiren şey, kısmetindir. (Kısmetini tükettiğinde) Arş'a çıkmış olsan da sonunda toprağa girersin.