Arama
Peygamberimizin döneminde gerçekleştirilen eğitim faaliyetleri
Peygamber Efendimiz ve müminler, Allah'a iman etmeleri ve İslam dinini kabul etmeleri nedeniyle Mekke'deki müşriklerden pek çok zulüm gördüler. Bu eziyetlerin dozu gün geçtikçe daha da arttı. Hicret, İslam tarihinin en önemli dönüm noktası oldu ve Medine'de İslam dininin güçlenmesini, daha geniş kitlelere yayılmasını sağlayacak faaliyetler özgürce gerçekleştirildi. Bu faaliyetlerden biri de eğitimdi. İslam'ın doğru anlatılması, yeni nüzul olan ayetlerin tebliği ve dini emirlerin ashaba aktarılması bakımından Medine'de pek çok ilim meclisi kuruldu.
Üstü hurma dalları ile kapalı olan Suffe, fakir, kimsesiz ve barınacak yeri olmayan Müslümanların kalması için yapılmış bir gölgelikti. Bu kimseler, dünyanın refah ve şatafatından uzaklaşıp, kendilerini ibadete ve dini ilimleri tahsile vermişlerdi.
Suffe'de devamlı kalanların yanı sıra diğer sahabeler de zaman zaman gelip Kur'an ve hadis öğreniyor, Ashab-ı Suffe'nın ilmi havasından istifade ediyorlardı. Abdullah bin Mes'ud, Abdullah bin Ömer, Salim, Selman-ı Farisi, Ammar bin Yasir, Ebu Zer el-Gıfari ve yüzlerce âlim sahabe burada yetişmiş; bazen Suffe'de kalanların sayısı 400'ü bulmuştur.
Bu sebeple Medine halkının örfüne Peygamberimizin yaşayan sünneti olarak özel bir önem verilmiş ve buradaki zengin hadis malzemesi en ince ayrıntısına kadar incelenmişti.
Medine'de İslam'ın erken döneminde başlayan bu kültürel canlılığın tabii bir sonucu olarak dinî ilimlerde yetkin âlimlerin yetişmesi, şehri İslam dünyasının diğer bölgelerinde yaşayan âlimler ve ilim öğrenmek isteyenler için bir cazibe merkezi haline getirmiştir.
Bu ilimleri tedvin hareketlerine en büyük katkıyı şehrin âlimleri yapmıştır. Übey bin Kâ'b tarafından kurulan Medine tefsir ekolünün önemli temsilcileri arasında Ebü'l-Âliye er-Riyâhî, Muhammed bin Kâ'b el-Kurazî ve Zeyd bin Eslem el-Adevî sayılabilir.
Medineli kıraat âlimleri Nâfi' bin Abdurrahman el-Leysî, Ebû Ca'fer el-Kârî, Abdurrahman bin Hürmüz el-A'rec Übey'dir.
Medine'de Hz. Ebû Bekir, Hz. Ömer, Zeyd bin Sâbit, Hz. Osman, Hz. Ali, Hz. Âişe, Abdullah bin Ömer, Abdullah bin Abbas gibi fakih sahâbîler, tâbiîn döneminin birinci nesil fakihleri ve bunlar arasında ayrı bir konuma sahip bulunan fukahâ-yi seb'a Kur'an ve hadis bilgisinin, fıkhî görüş ve usullerinin Nâfi', İbn Şihâb ez-Zührî, Ebü'z-Zinâd, Rebîatürre'y, Yahyâ bin Saîd el-Ensârî gibi bir sonraki nesilden Medineli fakihlere aktarılmasının yanı sıra Medine fıkıh ekolünün oluşmasında da önemli katkıları olmuştur.
Medine halkının uygulamalarına ve teşrîî bir konudaki ittifakına Mâlikî mezhebi başta olmak üzere bütün Sünnî fıkıh mezheplerince önem verilmiştir.
Siyer ve megazîye dair bilgilerle hadisleri bir araya toplayan ve İslam tarih yazıcılığında iki önemli ekolden biri olan Medine tarih ekolü âlimleri, bu çalışmalar sonunda elde ettikleri malzemeyi kronolojik ve coğrafî mekân içine yerleştiren sistematik eserler yazmaya başladılar.
Bunlar arasında sahabeden Abdullah bin Abbas, Abdullah bin Amr bin Âs ve Berâ bin Âzib; tâbiînden Ebân bin Osman, Hz. Ali'nin torunu İmam Zeynelâbidîn Ali bin Hüseyin; ensardan Sa'd bin Ubâde'nin torunu Şürahbîl bin Saîd, Âsım bin Ömer bin Katâde, Abdullah bin Ebû Bekir bin Muhammed sayılabilir.