Arama
Yolculuk adabı hakkında hadis-i şerifler
İnsan hayatının vazgeçilmezlerinden biri yolculuktur. İlim, ticaret gibi birçok sebebe bağlı olarak yapılan seyahatlerde Müslümanların dikkat edeceği en önemli husus Allah'ın rızası dahilinde hareket etmektir. Resulullah'ın (sav) hayatı bunun için en güzel örnektir. Peygamber Efendimiz her işinde olduğu gibi yolcuğunu da adap üzerine yapardı. Sizler için yolculuk adabı hakkında hadis-i şerifleri derledik.
Câbir'den (ra) rivayet edildiğine göre Allah Resûlü (sav) bir gazaya çıkmak üzereyken: Ey muhacir ve ensar topluluğu! Kardeşlerinizin içinde malı ve kabilesi bulunmayanlar var. Her biriniz, onlardan iki veya üç kimseyi yanına alsın, buyurdu. (Cabir anlatıyor:) Bizlerin de ancak nöbetleşerek binebileceğimiz birer devemiz vardı. Ben de (nöbetleşe binmek için) yanıma iki veya üç adam aldım. Hâlbuki yalnız (biri ile nöbetleşebilecek) bir tek devem vardı."
(Ebû Dâvûd, Cihâd, 34)
Câbir'den (ra) rivayet edildiğine göre o şöyle demiştir: Resûlullah (sav), yolculuk esnasında geride kalır, zayıf kimseleri (ya kendi veya başkasının) devesinin arkasına bindirir ve onlar için dua ederdi.
(Ebû Dâvûd, Cihâd, 94)
◼ Abdullah b. Sercis'ten (ra) rivayet edildiğine göre o şöyle demiştir: Resûlullah (sav) sefere çıktığında seferin zorluklarından ve kötü dönüşlerden, iyi hâllerden kötü hâllere düşmekten, mazlumun bedduasından ve dönüşte ailesini ve malını kötü hâlde görmekten Allah'a sığınırdı.
(Müslim, Hac, 426)
◼ Câbir'den (ra) rivayet edildiğine göre o, şöyle demiştir: Biz (savaşa giderken) yokuş çıktığımızda tekbir getirir, indiğimizde de Allah'ı tesbih ederdik.
(Buhârî, Cihâd, 13)
Ebû Mûsâ el-Eş'arî'den (ra) anlatıyor: Biz, Peygamber (sav) ile bir seferdeydik. Tepelere çıktıkça "Lâ ilâhe illâllah, Allâhü ekber" diyerek tehlil ve tekbir getirirdik. Bir ara seslerimizin fazla yükselmesi üzerine Peygamber (sav): Ey insanlar, kendinizi zorlamayın; çünkü siz işitmeyen veya yanınızda bulunmayan birine dua etmiyorsunuz. Allah, daima sizinledir; her şeyi işitir ve size de yakındır, buyurdu.
(Buhârî, Cihâd, 131; Müslim, Zikir, 44)