Arama
Sanat tarihinin büyük birliği: Osmanlı Ressamlar Cemiyeti
Osmanlı Ressamlar Cemiyeti, özellikle resim ve sanat sorunları üzerine düşünce üretmiş ve dönemin kanunlarının verdiği haklarla kurulmuş, dernek statüsündeki ilk sanatçı örgütüydü. Türk resim sanatının kurumlaşma ve çağdaşlaşma çabalarının 'erken dönemi'ni temsil eden bir sanatçı hareketiydi. Osmanlı Ressamlar Cemiyeti'nin plastik sanatlar tarihimizdeki asıl önemi devlet eliyle kurulmamış ilk bağımsız sanatçı grubu olmasıydı ve bağımsızlığı düşünsel yapısına yansımıştı. Yani topluma sanatı ve sanatçıyı sevdirme mücadelesi içerisindeydi. Cemiyet, bir zaman sonra fonksiyonunu yitirdi ve misyonunu tamamlayarak sanat tarihindeki yerini aldı.
Cemiyetin resmi görüş ve politikaları 'gazete' de Sami Yetik ve Hüseyin Haşimi tarafından çeşitli yazılarda açıklanmıştır. Sami Yetik'in bu yazılarının birinde cemiyet ve gazete hakkında; "...Genel sanat hukukunun korunmasını üstlenmiş, ülkede sanatın, Sanayi-i Nefise'nin gelişmesine gücü yettiği ölçüde çalışmaya azmetmiştir.", "...Çünkü cemiyet bir sanat mahkemesidir." gibi sözlerle kendisinin olduğu kadar, cemiyetin diğer üyelerinin de ortak görüşlerini ifade etmiştir.
1911 ve 1914 yılları arasında yayınlanan Osmanlı Ressamlar Cemiyeti Gazetesi'nin maddi ve manevi destekçisi, Sultan Abdülaziz'in oğlu Şehzade Abdülmecit olmuştur. Buna karşılık cemiyet üyeleri de fahri başkanları olan Abdülmecit'e saygı ve minnet duygularını çeşitli şekillerde göstermişlerdi.
Sözün gelişi Osmanlı Ressamlar Cemiyeti Gazetesi'nin 14 Şubat 1911 tarihli ikinci sayısının onbiriııci sayfasında yer alan Şehzade'nin portresi alımda Hüseyin Haşimi'nin şu mısraları vardır:
"Ey abd-ı serafraz-ı hüdavend Mecidin
Cemiyetimiz buldu vücudunla saadet
Kılsun ebedi şa'şa-i zatını Allah
Ey necm-i zeka bedr-i deha mihr-i necabet"
(Derlenmiştir.)