Arama
Sinemanın temel kavramları 🎬
Sinema kültürü, birden fazla sanat disiplininin içinde kendine yer bulmuş bir iletişim aracı olarak karşımıza çıkar. Bu iletişim aracını doğru algılamak, sinematografik unsurları profesyonel şekilde kullanmak bu alanda ilerlemenin önemli unsurudur. Bunun da önceliği, sinemaya yönelik kavramların doğru bilinmesinden geçer. İşte sinema alanında çalışan öğrenciler, eğitimciler ve sinemayla ilgilenenlerin bilmesi gereken temel kavramlar...
Bir sinema filmi için gerekli olan görüntülerin kaydedilmesi esnasında ayarlanacak ışıklandırmalar ve seçilecek kameralar için tercih yapma disiplinidir.
Hitchcock sineması dendiğinde akıllara gelen ilk kelimelerden biri olan ve Alfred Hitchcock tarafından popüler hale getirilen bu terim, filmin sahneleri boyunca karşımıza herhangi bir sebepten ötürü çıkan ve karakterler için çok fazla şey ifade eden ancak öneminin izleyici tarafından algılanmasının filmin sonlarına doğru sağlatılan nesne anlamına gelir.
Diyaloglu çekim tekniğidir. Kameranın oyuncunun arka omuz hizasından diğer oyuncuyu kadrajın büyük bölümüne alarak yapılan çekim tekniğidir. Sinema veya fotoğraf sanatında kullanılan "Amors" teriminin anlamı ise şudur: Bir kişinin veya bir objenin, kişinin ya da cismin görüntülenmesi esnasında, o objenin, kişinin ya da cismin bakış/görüş noktasındaki bir obje, kişi ya da cismin yardımıyla konunun desteklenmesidir.
Vertigo efekti, konunun merkezini kadrajın içerisinde tutarken, konunun önü, arkası ve yanındaki nesneleri hızlı bir odak değişimi sebebiyle değişime uğratmasıdır. Vertigo efekti ilk defa, ünlü yönetmen Alfred Hitchcock'un Vertigo filminde; gerilimli sahnelerin gücünü arttırmak ve atmosferi desteklemek amacıyla 1958 yılında kullanılmıştır. İlk kullanıldığı filmin adını taşıyan bu efekt (Hitchcock Zoom'u da denmektedir), 1958 yılından bu yana bir çok ünlü yönetmen tarafından kullanılmıştır.
Bir kurgu veya dramada beklenmedik, yapay veya imkansız bir karakter, alet veya olayın senaryo akışı içinde beklenmedik bir yerde aniden ortaya çıkması, örneğin anlatıcının bir anda uyanıp her şeyin rüya olduğunu anlaması veya aniden ortaya çıkan bir meleğin sorunları çözmesi için kullanılan Latince kalıp. Temelde konuyla alakasız ve aniden ortaya çıkan bir elementin sorunu çözmesidir. Sonucu neredeyse içinden çıkılmaz olacak bir durumda, her şey umutsuz gibi görünen bir anda, bir kurtarıcının (nesne, insan ya da obje) gelip durumu kurtarmasına verilen isimdir. Antik Yunan döneminde yazılan tiyatro eserlerinde, eser yazarlarının çok sık başvurduğu bir yöntemdir. Hikayenin gidişi öyle karmaşık, içinden çıkılamaz bir hal alır ki, artık yazarın üretebileceği ilginç bir çözüm kalmaz ve sıklıkla başvurulan bir yöntem olarak da mitolojik tanrılar bir anda ortaya çıkarak olaya müdahale eder; ölmesi gerekeni öldürür, kurtarılması gerekeni kurtarırlar.